YODEP

BOO!

Vanmorgen lekker vroeg opgestaan en vervolgens ons eigen "privé" busje gestapt op weg naar ons eerste project; YODEP.

Onderweg zijn we nog even gestopt om voor de meiden een paar rokken te kopen, uit respect tegenover de Malawianen. Het was zo leuk om je eigen Afrikaanse rok uit te zoeken!

Onderweg naar het project hoorden we van alle kanten azungu boo! Wat betekent blanke hallo! Dan riepen wij terug aguda boo! wat betekent zwarte hallo! Dit klonk eerst heel raar en racistisch maar de Malawianen zeggen zelf ook dat we het moeten zeggen. It's just a joke ^^

Toen we aankwamen bij het project waren de mensen meteen heel enthousiast! Ze kwamen naar ons toe en vroegen hoe het met ons was en hoe we heette. Het is hier btw gebruikelijk dat je iemand eerst groet en vervolgens vraagt hoe het gaat voordat je een verder gesprek start.

Na een korte kennismaking gingen we in een kring zitten en kregen we te horen wat YODEP precies doet en hoe het is ontstaan.

YODEP is een organisatie die is opgezet door een paar mensen uit de community die zagen dat er dingen anders zouden kunnen binnen hun community. Deze veranderingen hebben zich inmiddels verspreid over meerdere communities. YODEP zet zich onder meer in voor jongeren. Ze proberen jongeren van straat te houden door eten, activiteiten en een luisterend oor te bieden.  Ook zetten ze zich in voor ouderen die binnen de community beschouwd worden als een soort heksen.... YODEP praat met de mensen die deze ideeen hebben en legt ze uit dat dit niet zo is. YODEP gaat ook regelmatig langs bij de ouderen om voor hun te koken of ze met andere dingen te helpen die zij zelf niet meer kunnen doen. Ook komt YODEP op voor gehandicapte mensen/kinderen die door hun handicap niet voor volledig worden aangezien en vaak niet eens een kans krijgen in de maatschappij!

Ik ging vandaag samen met Chanel Sarai Tim en Lotte een rieten douche cabine bouwen. Dat deden we door eerst houten palen te hakken van dunnen bomen. Toen zette we de palen in de door Tim en Chanel gegraven gaten en vulde deze met stenen en zand. Vervolgens bonden we bamboe tegen de palen waar tegen we weer riet bonden met ook bamboe en rubberen touwtjes. Wij deden dit voor een oude vrouw die aan het dementeren was en daardoor niet geaccepteerd werd.

Het werk deden wij samen met de lokale bevolking. Een paar Afrikaanse jongens vroegen aan Chanel Lotte en aan mij hoe we heette, hoe oud we waren, of we een vriendje hadden........ en of we kinderen hadden......? TIP: zeg altijd dat je een vriendje hebt anders kom je niet meer van ze af hahaha

Na drie uur hard gewerkt te hebben gingen we terug lopen (wat zonder de zware grote bamboe palen veel makkelijker ging) naar het gebouw van de organisatie.

Tijdens de lunch (patat?! nooit verwacht met ei en salade) vertelde Joy dat we ontzettend dankbaar mogen zijn met onze kansen om naar school te kunnen en een goede baan te vinden. Kinderen hier kunnen niet naar school omdat ze te druk zijn met eten vinden om te kunnen overleven of omdat er geen geld voor is.... Dit hoor je natuurlijk vaker maar op het moment dat je zo'n kindje recht in de ogen kijkt en dus letterlijk de werkelijkheid in de ogen kijkt.... komt dat besef hard aan.

Aangezien we onze bagage nog steeds niet hebben zijn we op de terug weg nog even wezen shoppen hahha

Nu gaan we film kijken en morgen op safari. De film begint zo dus Slaaplekker!!! xxx