CHAYOF

BOO!

Gisteren 14-08-2013 stonden we extra vroeg op omdat we al onze spullen voor de komende twee dagen moesten pakken en de tenten ook afgebroken moesten worden. Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar ons tweede project; CHAYOF.

Eenmaal daar aangekomen kwamen er meteen allemaal kinderen en mensen naar ons busje rennen om te helpen met het uitladen van de spullen. Zo schattig al die kleinen kindjes die sjouwen met kussens tassen etc. Eerst vond ik het zielig en zei ik; "no thank you i don't need help" maar daar hadden ze geen boodschap aan want ze pakte alsnog mijn spullen en brachten ze netjes naar het kantoor van de directeur waar we alle spullen opsloegen totdat we onze tenten hadden opgezet. Ook zo iets... in het kantoor van de directeur?!

Toen al onze spullen uit het busje waren liepen we met de directeur( Tonics ) naar een klaslokaal van ongeveer 4 bij 4 meter zo'n 80 kinderen op de grond zaten te zingen. Op de muren waren allemaal leerzame schilderingen getekend zoals een gezicht met daarbij de benamingen voor bijv. je neus ogen en mond. Toen het welkomstkoor klaar was met zingen verdeelden we ons in twee groepen. 1 groep ging langs bij een oud vrouwtje om gaten te graven voor het weggooien van afval. De andere groep, mijn groep, ging naar een oudere vrouw om voor haar kleren te wassen. Deze vrouw wist niet meer precies hoe oud ze was... maar dat hebben eigenlijk heel veel mensen hier. Daarom doen ze ook niet aan verjaardagen. Ze relateren hun leeftijd aan een bepaalde gebeurtenis. Deze oude vrouw vertelde dat haar dochter geboren was in de tijd van de ernstige honger in Malawi (1946) kan je nagaan hoe oud ze was! Dit had je niet aan haar kunnen zien! Maar het was wel heel naar om te zien hoe ze daar met een gebroken been op de grond zat op een vies matras in een huis.... (als je dat al zo kan noemen) dat van alle kanten kapot was.

Na het helpen gingen we teug naar de basisplek van het project. Waar het kantoor van de directeur en de klaslokalen waren. Daar stonden alle kinderen ons al op te wachten en renden naar ons toe om allemaal met ons te spelen. Ze trokken ons mee een lokaal in waar een disco bezig was :) Toen we binnen kwamen renden er meteen 15 kinderen op me af en allemaal wilden ze de hand van een azungu vast houden en met ons dansen. Aan iedere arm hingen zo'n vier kinderen om mijn middel hingen kinderen het was echt geweldig! En dansen dat die kinderen konden! Een meisje van twee die zwaar stond te schudden met haar kont en de bobbeling aan het doen was?! Twee jaar! hahaha  Toen de kinderdisco voorbij was was het de beurt aan de jongeren.... uuuuhh jaaa dat gaat er hier dus iets anders aan toe dan thuis.... hier een paar tips: 1. maak geen oogcontact 2. blijf met een groepje vriendinnen 3. blijf bin een muur dansen doe je dit niet *kug*kug* dan komen de Afrikaanse jongen wel heel dicht tegen je aan dansen. En ze kunnen hier goed delen want ze doen dat niet alleen nee gewoon met z'n vieren ofsoow... tjaaaa

De rest van de middag hebben we met de kinderen gespeeld. We hebben ballonnen voor ze opgeblazen en met ze gebellenblaast. Ze snapte er he-le-maal niks van hahaha. Ze begonnen in het flesje te blazen in de hoop dat daar ook bellen uit zouden komen wat niet lukte ofcourse hahaha.

We hebben de tenten opgezet in een klaslokaal zodat de muggen niet bij ons konden komen ^^ hahaha we hebben dus binnen gekampeerd wat heel gezellig was ^^

De volgende dag vandaag dus 15-08-2013 gingen we al vroeg op huisbezoek bij mensen om te kijken wat we voor hen konden doen. Anne en ik zijn op bezoek gegaan bij een gehandicapt meisje, haar moeder en haar zus. Het meisje is gehandicapt geraakt door hersenmalaria. Toen ze ziek werd zijn ze met haar naar het ziekenhuis gegaan maar door gebrek aan geld voor medicijnen en gebrek aan personeel in het ziekenhuis konden ze haar niet meteen helpen en daardoor is ze nu verlamd aan haar rechter kant, is ze achttien maar ziet eruit en gedraagt zich als een meisje van 4. Ze krijgt continue een soort stemmingswisselingen en woede - aanvallen en dan slaat ze met haar hoofd tegen haar rolstoel heel zielig... Als ze zo'n aanval krijgt begint ze ook anderen te slaan... maar ondanks dat blijven er iedere dag kinderen uit de community om haar op te zoeken zooo lief! Naast haar minderen momenten lacht ze ook heel veel, dat is prachtig om te zien. Haar zus was zo sterk. Ze vertelde dat haar moeder vroeger veel tijd besteedde aan haar gehandicapte zusje en dat zij daardoor minder aandacht kreeg, maar dat ze dat niet erg vond omdat ze het juist bewonderde hoe sterk haar moeder was. Hoe haar moeder in haar eentje, vader had het gezin meteen verlaten toen bekend werd dat het meisje gehandicapt was, het gezin draaiende hield. Het grootste probleem van deze familie is het tekort aan geld waardoor ze veel honger lijden. Moeder moet en veel thuis zijn om bij haar gehandicapte dochter te zijn en te kunnen zorgen, maar moeder moet ook geld verdienen, koken, schoonmaken en wassen.... Wij hebben ze die dag geholpen door hun verhaal aan te horen en te praten (dit lijkt niet veel maar it means the world to them! Het geeft ze hoop en steun wat heel belangrijk is) , we namen brood en suiker mee en hebben water gehaald zodat het gehandicapte meisje gewassen kon worden.

Toen we weer waren aangekomen bij de basis van CHAYOF kregen we een presentatie die door CHAYOF gegeven wordt aan mensen met HIV en aids om hen te informeren over hun ziekte en wat zij kunnen doen om hier zo goed mogelijk mee te kunnen leven. Ze vertelden over het voorkomen ervan en hoe zij ook konden voorkomen dat ze het weer doorgeven aan anderen. Ze gaven ook tips zoals; let op hygiëne, eet gevarieerd, laat je regelmatig testen op verschillende ziekten en vermeld bij ziekte of klachten dat je HIV positief/aids hebt, gebruik een condoom etc. Wat ik heel mooi vond was de speech van Joy. Hij sprak over hoop en vertrouwen. Hij zij dat de mensen zich niet moesten focussen op de slechte kanten maar op wat wel kan en de positieve kanten. Op die manier blijven mensen leven en gaan ze zich beter voelen dan dat ze verdrietig in een hoekje gaan zitten en zich gaan afsluiten. Hij vertelde ook over angsten. Dat angsten ons weerhouden van het bereiken van je doelen in je leven. Je moet je angsten overwinnen om uiteindelijk je doel te kunnen bereiken zei hij. En door onder de mensen te blijven en betrokken te blijven bij de samenleving krijg je steun van mensen om deze angsten te overwinnen en je doelen te bereiken.

Na de presentatie gingen we lunchen en na de lunch gingen we kijken naar een voetbalwedstrijd tussen CHAYOF united en Madrid hahahaha. Het was echt heel leuk want tussen alle aguda's liepen twee azungu's waaronder een jongen van onze groep hahaha.

Na de voetbal zijn we onze spullen gaan inladen in het busje. Maaaaaar natuurlijk niet zonder hulp! Alle kinderen en vrijwilligers van CHAYOF kwamen ons weer helpen. Ik blijf me er over verbazen hoe lief en behulpzaam de mensen hier zijn. Ik was bang dat ze zouden denken "o daar zijn die blanken... die hebben geld en een goed leven en komen kijken hoe slecht we het hebben... " maar het is alles behalve dat! Mensen zijn blij met onze hulp en zeggen en laten zien dat dankzij deze hulp en echt een stijgende lijn in de ontwikkeling van hun land zit.

Toen we weer bij de pakachere waren aangekomen ben ik meteen naar de wc gegaan! WAUW wat had ik die gemist! Zo'n latrine is totaal niet ideaal! Steeds als ik dat ding instapte wenste ik een jongen te zij serieus die hadden het zoo makkelijk! Na heerlijk naar een schone wc te gaan te zijn hebben we tenten weer opgezet en toen ben ik nog even snel voor het avondeten gaan douchen!!! Heerlijk echt ik genoot van iedere druppel!

's avonds hebben we bij het kampvuur samen met nog wat andere vrijwilligers die hier net als wij overnachten bij de pakachere geweerwolft! Super gezellig! En voor je het weet is het alweer tijd om te gaan slapen want de volgende dag moet je er weer vroeg uit voor het volgende project: LIYO!!

GOODNIGHT! xxxxx